Na kontynencie ciągle coś warczy, burczy, skrzeczy, piszczy, gwiżdże, stuka, puka, trajkocze, świergoli, zawodzi, świszczy, beczy albo pohukuje. Na Spitsbergenie zaś wszystko milknie z jak gorący węgiel wrzucony w głęboki śnieg. Jeśli akurat nie duje wiatr, to niewiele rzeczy wydaje tam dźwięk. Czasem lodowiec zatrzeszczy, niekiedy śnieg tąpnie gdzieś głęboko, ale poza tym, w środku krótkiego jak mech październikowego dnia jest zupełnie cicho, cichutko. Krajobraz odbija się człowiekowi, jak zmarszczki prosto w duszy, bez żadnych migotliwych akompaniamentów, tak długo, aż zimno zacznie dobierać się do kości.
Na poziomie historii „Cichobiel” jest opowieścią o niedostępności, nieprzyjazności i pierwotnych krajobrazach Spitsbergenu uchwyconych w trakcie, jakżeby inaczej, fatalnej pogody - mgieł, opadów deszczu, śniegu lub porywistych wiatrów. To także studium nad ciszą, bezruchem i fotografią jako taką. Istnieje fundamentalna różnica pomiędzy tym co zapamiętane oraz obrazem na monitorze a następnie gotową fotografią, która na powrót należy do świata fizycznego. Mam poczucie, że pożyczyłem surowe arktyczne światło, które od wielu miesięcy usiłuję oddać na papierze, ale jak dotąd nie udało mi się uzyskać bieli, którą tam widziałem. Ten piękny niedosyt zmaterializował się w postaci wystawy.
Maciej Żynda (1984) – informatyk, filozof i fotograf. W 2010 ukończył studia na Wydziale Matematyki, Fizyki i Informatyki Uniwersytetu Gdańskiego, specjalizację Algorytmy i Struktury danych, a w 2009 Filozofię ze specjalizacją Estetyka na Wydziale Nauk Społecznych tej samej uczelni. Członek Związku Polskich Fotografów Przyrody (ZPFP) oraz International Association of Art Photographers (IAAP). Autor zdobył wiele nagród i wyróżnień w międzynarodowych konkursach fotograficznych.
